بلاغت ایجازی نماد در سنجش با استعاره و تمثیل با تکیه بر شعر نو

در شعر نو ایجاز با جهت‌گیری جدید و ساختی متفاوت ظهور کرده است. شاعران معاصر رویکرد به نمادگرایی را عاملی برای ایجادِ ایجاز و فشردگی هنری یافته‌اند و به‌کمک این ترفند هنری و بلاغی، حوزۀ مفهومی شعر خود را وسعت بخشیده و تزاحم و تراکم تصویری را که از عیوب شعر پیشینیان بود از شعر خود دور ساخته‌اند. در این نوشتار با بررسی ویژگی‌های ایجازی نماد همچون نداشتن قرینه، اتحاد تصویر و اندیشه، بی‌کرانگی و ابهام پیام، ماهیت پارادوکسی، انعکاس کل در جزء و تأویل و تفسیرپذیری نشان داده‌ایم که نمادگرایی در سنجش با دیگر انواع صور خیال در چگونگی بیان فشرده و غیرمستقیم، بالاترین مرتبه را به خود اختصاص داده است.